TIE Conquistador to zmodyfikowana wersja standardowego TIE Interceptora budowanego przez Sienar Fleet Systems. Conquistador, jak jego poprzednik, przeznaczony jest do działań jako myśliwiec przewagi powietrznej. Postęp techniczny pozwolił na zbudowanie i zainstalowanie w nim niewielkich rozmiarów hipernapędu wraz z komputerem nawigacyjnym, co umożliwia myśliwcowi działanie jako eskorta grup uderzeniowych oraz wykonywanie innych zadań, w których do tej pory X-wing miał nad nim przewagę.

Także silniki zostały znacząco zmodernizowane, aby zaś skompensować wywołaną zwiększeniem masy pojazdu utratę zwrotności, zainstalowano dodatkowe dysze manewrowe, dotychczas stosowane tylko w maszynach rebelianckich. Takie rozwiazanie dodało kilka nowych możliwości manewrów do bogatego ich garnituru, jakim dysponowali już piloci pierwszych wersji T/I.

T/C można uznać za odpowiednik X-winga czy A-winga, lub też obu naraz. Jest szybki, zwrotny, dobrze uzbrojony oraz zdolny do lotów w nadprzestrzeni. Dzięki dużej zwrotności jest doskonały w walkach kołowych, a w walce na dystans jego atutami są osłony, duża prędkość oraz siła ognia. Uniwersalność trochę cierpi na braku wyrzutni rakiet, jednak w porównaniu z innymi zaletami maszyny jest to wada niezbyt znaczna.

Stocznie na Sluis Van zamierzają wkrótce wprowadzić ten myśliwiec do szerszej sprzedaży. Prawdopodobnie cena kształtować się będzie w okolicach 190 tysięcy kredytów - czyli porównywalnie do A-winga. Dla odbiorców hurtowych (minimum 36 jednostek) przewidujemy możliwość indywidualnej negocjacji kontraktów.

Y-wing Extended Probe jest specjalną modyfikacją modelu LP, opracowaną na pokładzie MCRC Eagle. Głównym jej celem było otrzymanie myśliwca zdolnego wykrywać i identyfikować cele, samemu pozostając niewykrytym. Aby to osiągnąć, zdecydowano się na zainstalowanie jak najlepszych sensorów pasywnych, o maksymalnym możliwym zasięgu i wyciszenie emisji własnych myśliwca.

Z klasycznego modelu Longprobe usunięto wyrzutnie torped, generator osłon i działka jonowe. Uzyskane miejsce pozwoliło na zainstalowanie całkowicie nowego systemu detektorów, o zasięgu dużo większym, niż używane dotychczas, oraz specjalnego komputera, analizującego odbierane dane. Kadłub najeżony jest antenami czujników odbierających niemal wszystko: od fal świetlnych, przez dźwiękowe i elektromagnetyczne, aż do grawitacyjnych. Ocenia się, że przy ich pomocy i zastosowaniu odpowiednich procedur analizujacych można by nawet wykryć obecność imperialnego pola ukrywającego obraz.

Nowy Y-wing wyposażony jest we wszelkie dostępne systemy maskujące i pasywnie utrudniające zauważenie przez czujniki wroga. Silniki specjalnie wyciszono i zmniejszono ich moc, przez co ich emisje są niewykrywalne nawet z niewielkiej odległości. Kadłub, tak samo jak szyby kabiny, pokryto specjalnym materiałem pochłaniającym, co zmniejszyło jego odporność, jednak znakomicie ułatwia pozostanie niewykrytym przez sensory aktywne. Dotychczas umieszczona za kabiną jednostka R2 zastąpiona została przez dwa dodatkowe komputery: zapasowy nawigacyjny oraz naprawczy, dzięki czemu wyeliminowano kolejny potencjalnie wykrywalny obiekt. Cała maszyna pomalowana jest na czarno, przez co zmniejsza się ryzyko dojrzenia jej gołym okiem.

Jak się ocenia, maszyny nowego typu są w stanie zbadać skład linii bojowej okrętów nieprzyjaciela nie wchodząc w zasięg jego czujników i nie zostając wykrytymi przez nawet najbardziej wyczulone sensory. Jeśli zachowają odpowiedni dystans, są bezpieczniejsze niż byłyby chronione wspomnianym już polem maskującym, a przy tym mogą dostarczyć informacji nieporównywalnie dokładniejszych niż te, które mógłby zdobyć wywiad, proboty lub inne rodzaje zwiadu.

Myśliwiec ten jest wersją rozwojową niezbyt słusznie zapomnianej i mało lubianej maszyny, jaką był A-wing. Pierwsze egzemplarze zaprojektowano jeszcze na pokładzie MCRC Eagle i zbudowano wespół z korporacją CSB (Colterian Shipbuilding), jako przeciwwagę dla zdecydowanie deklasującego wszystkie latające jednostki TIE Defendera. M/A-W ma za zadanie być właśnie przeciwnikiem dla T/D - a więc uniwersalnym myśliwcem przewagi powietrznej i przechwytującym.

Przy zachowaniu wyglądu i wszystkich zalet wersji podstawowej, do projektu wprowadzono szereg zmian i modyfikacji, które zmieniły A-winga w jednostkę będącą w stanie mierzyc się ze wszystkim, co lata. Stare silniki napędu podświetlnego zastąpiono nowym, potężnym modelem H-37 budowanym na Sluis Van przez Colterian Shipbuilding. Ta sama firma udoskonaliła pokładowe urządzenia zakłócające oraz wyposażyła myśliwiec w nowy system zakłócający działanie nieprzyjacielskiego promienia ściągającego - nieprzyjemną niespodziankę zarówno dla operatorów na dużych okrętach, jak i dla pilotów myśliwców eksperymentalnie wyposażonych w pokładowe wersje takich generatorów.

Potrójne obrotowe działka laserowe nowego projektu w trybie ognia ciągłego nagrzewają się słabiej i zużywają mniej energii niż stare modele, natomiast w trybie salwy (z 6 luf) mogą zniszczyć słabszy myśliwiec jednym strzałem. Dodano też szybkostrzelne działko jonowe o podobnych właściwościach, mogące pracować w dwóch trybach - wysyłając wiązki o sile porównywalnej do tej co w Y-wingu, lecz znacznie szybciej, lub oddając strzały trzykrotnie silniejsze, jednak rzadziej. Broń ta ma jeszcze jedną unikalną cechę - dzięki sposobowi mocowania i sprzężeniu z celownikiem nahełmowym obraca się w kierunku, w którym patrzy pilot. Powiększono też i zmieniono kształt wyrzutni rakiet, dzięki czemu mieści ona ich więcej i może odpalać pociski salwami - dzięki nowemu komputerowi celowniczemu możliwe stało się atakowanie do 6 celów równocześnie!

Słabą stroną zwykłego A-winga była niska moc osłon oraz brak opancerzenia kadłuba - cechy, których nie lubili piloci przyzwyczajeni do latania na ciężkich maszynach typu X czy Y. W wersji RZ-5 znacznie wzmocniono słabe w podstawowym modelu osłony, kadłub zaś opancerzony został lekkim, ale wytrzymałym stopem hfredium i wolframu. Teraz jednostka ta jest w stanie wyjść zwycięsko z większości kolizji, nawet nie mając włączonych osłon.

Wszystko to powoduje, że nowy A-wing potrafi stawić czoła wszystkim myśliwcom imperialnym, może bez większych problemów nawiązać równorzędną walkę z TIE Defenderem. Jak u jego odpowiednika, problemem dla potencjalnego nabywcy, nawet jeśli miałaby to być któraś z walczących stron, jest koszt. Cena seryjnego egzemplarza, gdyby przeznaczono je na sprzedaż, wyniosła by w przybliżeniu pół miliona kredytów.

Spear to maszyna zaprojektowana specjalnie do lotów rozpoznawczych. Nie mają one być jednak wykonywane na sposób Y-Winga Longprobe ani innych okrętów zwiadowczych - filozofią zbliżone są do misji, które czasem przydzielano A-wingom. Myśliwiec leci z maksymalną prędkością i włączonym zakłócaniem, nie starając się ukryć swojej obecności, a jedynie maksymalnie utrudnić atak.

Całą konstrukcję zoptymalizowano pod kątem osiągania wielkich szybkości: smukły kadłub, dwa trapezoidalne skrzydła i brak zewnętrznych dodatków powodują, że Spear może pełnić swoje zadania zarówno w przestrzeni, jak i w atmosferze. Na cztery potężne silniki CSB przypada ponad 60% masy całego statku; wydzielają one tak wiele energii, że zamaskowanie obecności myśliwca staje się praktycznie niemożliwe. Jednak to dzięki nim Spear dysponuje przewagą prędkości nad wszystkimi istniejącymi myśliwcami, tak, że mogą one tylko marzyć o doścignięciu go. Na nic nie przydają się również wszelkiego rodzaju rakiety i pociski kierowane, gdyż są po prostu zbyt wolne. Przeciwko laserom i turbolaserom natomiast stosowane jest aktywne zagłuszanie, które ogłupia większość systemów celowniczych, zaś ręczne trafienie w tak szybko poruszający się cel jest fizyczną niemożliwością. Z tego powodu zrezygnowano z instalowania na tej jednostce mocniejszych osłon - zabierają one tylko energię, którą można przeznaczyć na lepsze cele.

Myśliwiec uzbrojony jest w dwa zamontowane w nosie działa laserowe o niskiej szybkostrzelności, stosowane głównie do siania postrachu w czasie 'nalotu' i przy ewentualnej próbie przebicia się przez blokadę, jak również w rufową wyrzutnię powietrzno-kosmicznych min rozpryskowych - w sytuacji podbramkowej może zostawić za sobą chmurę niesamowicie twardych odłamków przynoszących zagładę każdemu, kto z wysoką prędkością w nią wpadnie - czy będzie to rakieta, czy myśliwiec. Główną bronią Speara są jednak wszelkiego rodzaju systemy rejestrujące: obraz, emisje elektromagnetyczne i cieplne, a także specjalny system pozwalający na identyfikację i klasyfikację obiektów z odległości dużo większej, niż dotychczas. Pozwala on na rozpoznawanie do 10 celów równocześnie; dzięki zmodyfikowanemu komputerowi typu BAC w ciągu 5 sekund od wykrycia celu jest on namierzony, a po kolejnych 10 - zidentyfikowany, sklasyfikowany i oszacowany pod względem możliwego zagrożenia. Na pokładzie znajduje się specjalna aparatura do skanowania powierzchni planet, a także klasyczne, zapomniane już niemal szerokokątne kamery wideo o wysokiej rozdzielczości i inne systemy użyteczne w czasie lotów w atmosferze. Dane dostarczone przez zwiad mogą być przekazane do bazy przez specjalny system transmisyjny - przekaźnik nadprzestrzenny o wąskim paśmie, po czym zwiadowca może kontynuować misję i rozpoznawanie innych celów.

Myśliwce typu Spear mogą być używane do upewnienia się co do składu nieprzyjacielskich grup bojowych, jednak nie wykorzystuje się przy tym w pełni ich potencjału. Umożliwiły natomiast daleki zwiad i obserwację systemów planetarnych, które, oddalone i dobrze bronione, były do tej pory poza zasięgiem klasycznych jednostek. Nowy statek może pojawić się niespodziewanie w miejscu oddalonym o 3 miesiące lotu od najbliższej strefy uznawanej za niepewną, przemknąć przez system zbierając dane, zanurzyć się w atmosferze interesującej planety, zebrać informacje o interesujących obiektach, po czym umknąć z powrotem w nadprzestrzeń.

Hermies to zbudowany w niewielkiej liczbie egzemplarzy lekki transportowiec kurierski przeznaczony do przewożenia małych, ważnych i bardzo pilnych ładunków na duże odległości. Stworzony przez firmę Incom, znaną z wprowadzenia na rynek X-winga, dzieli z tym myśliwcem zarówno część rozwiązań technicznych i podzespołów, jak i pechową historię, związaną z nacjonalizacją tej korporacji przez Imperium.

Statek ten nie imponuje przestrzenią ładunkową czy jakością pomieszczeń mieszkalnych, jednak jego duża szybkość zarówno w nadprzestrzeni, jak i w obszarze klasycznym pozwala mu na unikanie niebezpieczeństw, a dzięki silnym osłonom, wzmacnianemu kadłubowi i dobrej zwrotności jest w stanie wytrzymać ewentualne ataki wroga do momentu wejścia w nadprzestrzeń. Posiada również lekkie uzbrojenie laserowe pozwalające mu odpędzić lub zlikwidować co mniej groźnych przeciwników. Ze wszystkich powyższych względów jednostki te są bardzo lubiane nie tylko przez firmy kurierskie, ale i przez przemytników - a Incom nigdy nie interesował się specjalnie, w czyje ręce trafiają jego Hermiesy.

Stocznie Sluis Van przejęły linię produkcyjną Hermiesów po zamknięciu jej na Fresii i oferują ten statek pod swoją marką w niemalże niezmienionej wersji.

Stworzony jako zamówienie specjalne projekt luksusowego i dobrze uzbrojonego jachtu. Idealna jednostka dla ambasadorów lub bogatych przedsiębiorców - połączenie ruchomej ambasady czy przedstawicielstwa handlowego z luksusowym liniowcem kosmicznym o bardzo dobrych systemach obronnych, statkiem wycieczkowym i miejscem odpoczynku. Budowany tylko na specjalne zamówienia, z możliwością wprowadzania daleko idących zmian w oryginalnym projekcie.

Jednostkę tę zdefiniować można jako hybrdę korwety i jachtu kosmicznego. Pierwszoplanową cechą przy projektowaniu tego modelu było bezpieczeństwo pasażerów i przewożonego ładunku - stąd silnie jak na jednostkę tego typu i rozmiarów opancerzenie (technika mozaikowa), mocne osłony i potężne, jak na statek cywilny, uzbrojenie. A także hangary, w których pomieścić można do dywizjona myśliwców, lub też innego typu jednostki patrolowe i transportowe.

Drugą ważną cechą nowego jachtu jest luksus. Wewnętrzny wystrój zależy całkowicie od życzeń klienta i może być przygotowany przez wybranego spośród najlepszych w Galaktyce dekoratorów wnętrz. Pojemna bryła statku powoduje, że ze strony producenta nie ma praktycznie żadnych ograniczeń - Avalon może mieć na pokładzie basen, kort tenisowy, tor do wyścigów blobów, a nawet wszystkie te rzeczy naraz... To jedynie kwestia ceny.

Do chwili obecnej zbudowano dwie siostrzane jednostki tego typu - Avalon i Ziost. Pierwsza z nich pełni rolę ruchomej ambasady Sluis Van, podczas gdy druga stworzona została na prywatne zamówienie klienta pragnącego zachować anonimowość. Oba okręty znacznie różnią się od siebie szczegółami konstrukcyjnymi, jako że ich przeznaczenie jest nieco odmienne, a i gusta właścicieli nie są przecież identyczne. Podobnie każda nowa jednostka będzie w pełni dostosowana do życzeń zamawiającego - to nie jest produkcja taśmowa, tutaj wszystko tworzy się tak, aby osiągnąć maksimum satysfakcji klienta.

Koszty budowy jednego egzemplarza A/YHT szacowane są na 10 mln kredytów, przy czym w cenę nie jest wliczone ewentualne specjalne wyposażenie lub daleko idące zmiany konstrukcyjne. Czas budowy okretu to około 2 miesiące od chwili podpisania umowy (na potrzeby budowy zarezerwowany jest specjalny dok z najnowszym wyposażeniem konstrukcyjnym), modyfikowany w zależności od dostępności specjalnych materiałów wykończeniowych, jakich zażyczy sobie klient (Sluis Van zastrzega sobie możliwośc korekty planów lub odmowy przyjęcia zamówienia z przyczyn prawnych lub pozaprawnych).

Centurion to unikatowy ciężki myśliwiec kosmiczny zbudowany potajemnie w Stoczniach Sluis Van jako prezent urodzinowy dla Lorda Admirała. Jego oficjalna sygnatura fabryczna to Incom Hermies Mk.IIB, a wygląd sprawia, że na pierwszy rzut oka może faktycznie uchodzić za jakiś wariant tej jednostki kurierskiej, jednak w istocie jest to zupełnie odrębna konstrukcja.

W zamysłach projektantów maszyna ta miała stać się uniwersalnym myśliwcem dyspozycyjnym, sprawującym się równie dobrze w walce jak i w roli miejsca zamieszkania podczas dłuższych podróży. Ten drugi cel wymusił spore rozmiary statku i nietypową aranżację wnętrza: za dwuosobową kabiną pilotów w układzie tandem (z odsuwanym tylnym fotelem) mieści się część mieszkalna z wygodnymi kojami dla dwóch osób oraz miniaturowymi, ale funkcjonalnymi pomieszczeniami bytowymi: toaletą i pomieszczeniem rekreacyjno-łącznościowym z autokuchnią. Dalej położona jest niewielka ładownia, której część można odseparować z przeznaczeniem na nocleg dla dodatkowych czterech osób - na znacznie już mniej wygodnych, składanych kojach - a także magazyn sprzętu podręcznego. Rolę głównego wejścia pełni rampa, szeroka na tyle, aby dało się w razie potrzeby wprowadzić po niej śmig lub niewielki skuter repulsorowy. Dalej w kierunku rufy przewidziano pomieszczenia techniczne oraz przejście do tylnej wieżyczki, która może być kierowana zarówno przez niezależnego operatora, jak też i zdalnie z kokpitu. Poza rampą wejściową statek dysponuje również górną i dolną śluzą osobową, tylną śluzą ładunkową oraz możliwością otwierania owiewki kokpitu.

Myśliwiec napędzany jest przez cztery potężne silniki jonowe o zmiennej geometrii przepływu i możliwości sterowania wektorem ciągu, jak również selektywnego odwracania go w wybranym pędniku. W połączeniu z dodatkowymi dyszami silników manewrowych z przodu i z tyłu kadłuba oraz przy końcach skrzydeł zapewnia to Centurionowi nie tylko bardzo wysoką prędkość, ale i zwrotność niespotykaną w jednostkach tych rozmiarów - a wszystko to w normalnych warunkach zarządzane jest przez zaawansowany komputer sterujący który sprawia, że maszyną steruje się niemal tak łatwo, jak mniejszymi myśliwcami w rodzaju X-winga. Podczas lotów w atmosferze wykorzystywane są również repulsory, których zwoje umieszczono w skrzydłach i tylnej części kadłuba statku, a opływowe kształty kadłuba i duża powierzchnia nośna oraz ruchome powierzchnie sterujące sprawiają, że w atmosferze maszyna ta sprawuje się znacznie lepiej od typowych myśliwców kosmicznych, dzielnie stając w szranki z jednostkami planetarnymi.

Podstawowym uzbrojeniem Centuriona są cztery ciężkie działka laserowe umieszczone parami w nasadach skrzydeł, wyposażone w mechanizm pozwalający na ich całkowite ukrycie we wnętrzu płatowca. Tylna wieżyczka dysponuje zaś parą działek jonowych oraz emiterem promienia ściągającego, który może być wykorzystany zarówno do utrudniania manewrów ewentualnym napastnikom, jak i do holowania innych statków bądź manipulowania ładunkiem. Pod każdym ze skrzydeł można dodatkowo zamontować po dwa uniwersalne zasobniki z wyrzutniami pocisków, jak też moduły innego przeznaczenia, od transportowych, przez mieszczące systemy wykrywania, aż po urządzenia do walki radioelektronicznej i wyrzutnie wabików lub min powietrznych. Konstruktorzy przewidzieli dodatkowo możliwość zainstalowania dwóch dodatkowych działek na końcach skrzydeł oraz czterech dodatkowych modułów wyrzutni na ich górnej powierzchni, w przeciwieństwie do montażu dolnych zasobników wymaga to jednak kilku godzin czasu oraz nie pozostaje bez wpływu na osiągi myśliwca, szczególnie w atmosferze (w związku z tym przewidziano również możliwość awaryjnego odrzucania tych podwieszeń w trakcie lotu). Istnieje również możliwość zainstalowania w pobliżu rampy wejściowej autoblastera obronnego w rodzaju Ax-108 Ground Buzzer, admirał jednak póki co nie zdecydował się na to, preferując pasywne systemy obronne.

Poszycie statku przejawia pewne cechy pochłaniania sygnału sensorów, daleko mu jednak do niewykrywalności zapewnianej przez maski sensorowe czy im pokrewne systemy. W miejsce tego postanowiono na nie rzucanie się w oczy, a w zachowaniu anonimowości pomaga fabrycznie zainstalowany potrójny transponder oraz wspomniana możliwość ukrycia na życzenie całego głównego uzbrojenia wewnątrz kadłuba i podawania się za statek kurierski. Niepotwierdzone plotki głoszą ponadto, że Centurion dysponuje systemem pozwalającym na zmienianie koloru całości lub części poszycia oraz niewielką ukrytą ładownią - kto by tam jednak wierzył plotkom...