Jeżeli w odniesieniu do artylerii ziemia-orbita można mówić o popularności, to z pewnością przeciworbitalne działa jonowe należą do najpopularniejszego sprzętu w tej kategorii. Broń ta stanowi podstawowe uzbrojenie obronne planet, które z rozmaitych przyczyn nie mogą lub nie chcą pozwolić sobie na zakup i instalację planetarnych osłon energetycznych, a równocześnie potrzebują ochrony przed rzeczywistym lub potencjalnym zagrożeniem z przestrzeni kosmicznej. Broń ta bywa też używana na mniejszą skalę - pojedyncze działa mogą być zainstalowane jako główne uzbrojenie obronne indywidualnej bazy, jak na przykład kwatera Sojuszu Rebeliantów na Hoth.

Naziemne działa jonowe, występujące w kilku odmianach, dostarczane są przede wszystkim przez KDY. Dwa spośród modeli proponowanych przez firmę z Kuat są w stanie sięgnąć celów poruszających się po orbicie: v90 Protector, przeznaczony do zwalczania celów klasy korwet i fregat, oraz ciężki v-150 Planet Defender, z którego jedna celnie wystrzelona wiązka jest w stanie obezwładnić nawet Gwiezdny Niszczyciel. Skuteczność tej broni nieco redukuje jedynie jej wolny czas reakcji i rotacji oraz niska szybkostrzelność: na przykład v-150 może oddawać strzał co 6 sekund (przy pełnej obsadzie złożonej z 27 artylerzystów), a więc dużo rzadziej, niż pokładowa artyleria krążowników kosmicznych.

Kompleks przeciworbitalnego działa jonowego składa się z kilku elementów: samego stanowiska artyleryjskiego, czyli charakterystycznej obrotowej "kuli z lufą" unoszonej minimalnie ponad jej łoże dzięki systemowi repulsorów; bazy z łożem wyposażonej dodatkowo we wspomagające prowadzenie ognia skanery dalekiego zasięgu; z umieszczonego zazwyczaj w jej podstawie reaktora, a także z dodatkowych pomieszczeń i modułów położonych nierzadko dużo dalej: generatora mocy często zintegrowanego z komputerami celowniczymi, oraz pomieszczenia kontrolnego, z którego całość jest obsługiwana.

Ze względu na małą 'zabójczość' tego sprzętu, relatywnie łatwo (w porównaniu na przykład z turbolaserami planetarnymi) jest uzyskać pozwolenie na instalację dział jonowych - o ile oczywiście nie jest się zapamiętałym przeciwnikiem Imperium, w którym to przypadku trzeba podjąć próbę zdobycia pożądanego uzbrojenia kanałami innymi niż oficjalne.

Jeżeli rządów danej planety nie stać jest na zaopatrzenie się w tarcze planetarne, lub też potrzebują dodatkowego uzbrojenia ofensywnego na wypadek blokady, to pewną alternatywą staje się artyleria planetarna. Najgroźniejszą natomiast bronią wśród przeciworbitalnych środków bojowych są z pewnością ciężkie turbolasery, znane i stosowane już od ok. 9200 BBY.

Odpowiednio wykorzystana broń tego typu jest w stanie zmieść większość poruszających się po niskiej i wysokiej orbicie jednostek latających jednym dobrze wymierzonym strzałem. Strzał taki zużywa gigantyczne ilości energii (czterokrotnie większe, niż w przypadku działa jonowego v-150), co przekłada się wymiernie na nakłady finansowe - nawet samo utrzymanie takiego stanowiska artyleryjskiego jest wyjątkowo kosztowne. Jeżeli jednak zapewniona zostanie odpowiednia infrastruktura naziemna i generatory o wystarczającej mocy, to zainstalowanie takiej broni w wielu przypadkach może się okazać wyjątkowo trafioną inwestycją.

Turbolasery planetarne mogą być wykorzystane jako pierwsza linia obrony, zanim jeszcze planetarne generatory osłon zostaną uruchomione, skalibrowane i zabezpieczą całą powierzchnię. Mogą być również stosowane już w trakcie oblężenia, do ostrzeliwania oblegających jednostek - takie rozwiązanie wiąże się jednak z koniecznością czasowego stworzenia 'bramy' w tarczach, co może się okazać zaproszeniem do wykonania ataku przez drugą stronę. Naturalnie, ze względu na swoją wartość bojową, w przypadku ataku wroga stanowisko turbolasera będzie z pewnością pierwszoplanowym celem jego uderzeń - czy to przeprowadzanych z orbity, czy nalotów, czy też sabotażu lub desantu naziemnego.

Dwa podstawowe modele turbolaserów przeciworbitalnych to w-165 produkcji KDY, oraz jego niemal identyczny bliźniak wyprodukowany nieco później przez oskarżaną o plagiat i szpiegostwo przemysłowe firmę Loronar. Ze zrozumiałych powodów każda broń tego typu nie jest łatwa do kupienia, a każdy odbiorca jest dokładnie sprawdzany zarówno przez wspomniane korporacje, jak i odpowiednie komórki sił bezpieczeństwa Imperium (czy też, później, Nowej Republiki).

Ze względu na łatwość wykrycia w normalnych warunkach, jak również na czas, jaki upływa od momentu odpalenia do osiągnięcia celu, pociski rakietowe czy torpedy protonowe nie są często wykorzystywane jako broń przeciworbitalna - wykorzystuje się je zazwyczaj do zwalczania celów poruszających się w atmosferze. Niemniej jednak, istnieją takie modele tej broni, które są w stanie sięgnąć nawet poza wysoką orbitę standardowych planet.

Główną zaletą wyrzutni pocisków kierowanych jest to, że nie muszą prowadzić ognia na wprost. W związku z tym broń ta może być zastosowana przeciwko celom, które dopiero szykują się do przeprowadzenia ostrzału z orbity i nie osiągnęły jeszcze pozycji dogodnej do otwarcia ognia. Pociski rakietowe mogą być odpalane z kilku miejsc równocześnie i skierowane na ten sam cel. Mogą być naprowadzane przez niezależne od wyrzutni, samodzielne stacje wykrywające, mogą też wyszukiwać cele samodzielnie. Na dodatek, są względnie tanie i nie wymagają dostarczania zbyt dużych zasobów energii.

Standardowy kompleks wyrzutni pocisków kierowanych - jak na przykład te oferowane przez Bryn & Gweith - składa się z 6 zdolnych do prowadzenia równoczesnego ognia wyrzutni oraz z magazynu amunicyjnego zawierającego pociski na 6 kolejnych salw. Rakiety są w stanie skutecznie uderzać w cele pozostające na niskiej orbicie, a do namierzania celów mogą wykorzystywać zarówno własny blok sensorów wyrzutni, jak i niezależne stacje wykrywające. W tym drugim przypadku pocisków można też użyć do atakowania celów atmosferycznych oraz naziemnych. Wyrzutnie torped protonowych charakteryzują się natomiast niższą celnością, posiadają jednak znacznie większą siłę i pozwalają na rażenie celów położonych na wysokiej orbicie, a nierzadko nawet dalej.

RAGOC (Repulsor-Assisted Ground-to-Orbit Concussion Missile Launcher) to ciekawa broń kombinowana, wynaleziona niemal przypadkowo przez rebelianckiego inżyniera Yunji'ego Oryna. Głównym motorem jej skonstruowania był fakt, że baza, w której przebywał Oryn, nie miała żadnej skutecznej obrony przed nadciągającym atakiem z orbity. Nie pozostało mu więc nic innego, jak ze sterty złomu i części zapasowych zmontować zupełnie nowy rodzaj broni przeciworbitalnej, który po dopracowaniu szybko wykazał zalety mogące okazać się decydujące w innych starciach, niekoniecznie toczonych w podobnie krytycznych sytuacjach.

RAX-1 (tak nazwano pierwszą produkcyjną wersję broni działającej w systemie RAGOC) wykorzystuje specjalnie zmodyfikowane generatory pola repulsorowego o wielkiej mocy do wyniesienia na orbitę pocisków rakietowych, które następnie uaktywniają własny napęd oraz systemy wykrywania i atakują wyznaczone cele. Eliminuje to główne wady stosowania pocisków rakietowych odpalanych z ziemi - długi czas lotu oraz łatwe wykrycie miejsca startu i ścieżki lotu. RAX może być dodatkowo wyposażony w systemy maskujące, a krótka emisja fal antygrawitacyjnych nie jest łatwa do namierzenia, szczególnie bez posiadania specjalnie do tego celu przeznaczonych instrumentów (lub CGT, które nie są jednak zbyt powszechne). Dzięki dużej sile rażenia oraz efektowi zaskoczenia RAGOC okazał się szybko bardzo skuteczną bronią przeciw celom orbitalnym.