Kiedy tylko pod Endorem zniszczono drugą Gwiazdę Śmierci i wyeliminowano Imperatora, świeżo powstała Nowa Republika zaczęła myśleć o zbudowaniu porządnych okrętów wojennych na miarę Gwiezdnych Niszczycieli typu Imperial czy nawet ich mniej licznych, ale silniejszych braci. Z jednej strony oczywiście dalej dozbrajano i tworzono nowe krążowniki kalamariańskie, z drugiej jednak postanowiono też stworzyć od podstaw nowy okręt wojenny na nowe czasy - coś, co byłoby w stanie pomóc w wyeliminowaniu nadal jeszcze silnych armad Imperium trzymających wiele sektorów Galaktyki. I tak powstał Projekt Starhawk (Gwiezdny Jastrząb) oraz pierwsza, prototypowa jednostka tej serii - Starhawk budowany potajemnie w stoczniach Nadiri.

Aby przyspieszyć i usprawnić budowę, projekt przewidywał wykorzystanie komponentów i modułów z pozyskanych imperialnych Gwiezdnych Niszczycieli (najchętniej typu Imperial II) - zorganizowano nawet kilka akcji bojowych, aby przejąć wybrane okręty tylko w tym celu. Prace posuwały się dość sprawnie, jednak projekt został wykryty i zaatakowany przez siły Imperium pod dowództwem admirał Rae Sloane i po dość dramatycznych walkach prototypową jednostkę zniszczono. Wojskom Republiki udało się jednak ocalić większość pracującego nad nią personelu i wykorzystać zdobyte doświadczenia do sprawnego rozpoczęcia budowy kolejnych okrętów na tyle szybko, aby trzy jednostki, Concord, Amity i Unity zdążyły wziąć udział w bitwie o Jakku. Sam Concord powstał w rekordowym czasie zaledwie pół roku!

Gotowy Starhawk to solidny pancernik, rozmiarami i siłą bojową znacząco przewyższający ISD. Kształt jego mierzącego niemal dwa i pół kilometra kadłuba można określić jako coś pośredniego między fregatą typu Nebulon a Gwiezdnym Niszczycielem typu Gladiator - tę pierwszą przypomina podłużny kształt okrętu ze znacząco poszerzoną w dół (oraz solidnie opancerzoną) częścią dziobową, ten drugi zaś - nietypowe umiejscowienie głównego hangaru: na dziobie, z wrotami skierowanymi bezpośrednio do przodu. Rozmieszczenie uzbrojenia pozwala Starhawkowi na efektywne funkcjonowanie zarówno w formacji liniowej, jak i frontalnej, z lekką preferencją tej pierwszej - pola ostrzału większości broni to albo tylko burty, albo burty i przód, przy znacznie słabszym obsadzeniu sektora rufowego. Podobnie wygląda rozkład osłon energetycznych, najsilniejszych na burtach, nieco słabszych na dziobie i najsłabszych z tyłu okrętu.

Poza standardowymi turbolaserami, działami jonowymi i działkami laserowymi do zwalczania myśliwców Starhawk posiada jeszcze jedną broń, dość egzotyczną. Jego główny hangar otacza konstelacja sześciu emiterów promienia ściągającego - nie manewrowych jednak ani zwyczajnych bojowych, ale specjalnej wersji tego urządzenia zbudowanej w oparciu o kryształy magnitu, które przy wspólnym działaniu dysponują mocą mniej więcej dziesięciokrotnie wyższą, niż te wykorzystywane na ISD. Dobrze wyszkolony operator może przy pomocy tej broni nie tylko utrudniać manewry wrogich okrętów czy wytrącać je z linii, ale też wywoływać fizyczne zniszczenia na ich powierzchni - na przykład zrywając fragmenty poszycia czy odrywając stanowiska uzbrojenia. Starhawk przenosi również myśliwce: dwa rebelianckie skrzydła, czyli sześć eskadr, przy czym standardowo są to trzy dywizjony X-wingów, dwa A-wingów i jeden maszyn szturmowych A/SF-01 B-wing.

Po tym, jak kilka pierwszych Starhawków zostało sprawdzonych w boju, do projektu wprowadzono niewielkie zmiany, przede wszystkim zwiększając zasięg jego uzbrojenia, kosztem celności. Nową wersję okrętu oznaczono jako Starhawk Mk.II, podczas gdy do oryginalnych zaczęto odnosić się jako do Starhawków Mk.I.