Jak można dość zasadnie podejrzewać, stacja kosmiczna typu Firestar II jest wersją rozwojową stacji kosmicznej Firestar. Nie jest to jednak po prostu rozbudowana, powiększona czy dozbrojona wersja swojej poprzedniczki. Kiedy bowiem okazało się, że pierwsza jej wersja nie zyskała zainteresowania decydentów Republiki Galaktycznej, ale za to zaczęli nabywać ją odbiorcy lokalni i prywatni, korporacja Rendili postanowiła stworzyć nowy projekt skierowany do tych właśnie klientów - tańszy, łatwiejszy w produkcji, a równocześnie dysponujący względnie porównywalną siłą ognia. Krótko mówiąc - ekonomiczny, i taki, na którym co prawda nie będzie się dało wiele zarobić w przetargach rządowych, ale dzięki poszerzeniu grona odbiorców powinno udać się osiągnąć zyski na zasadach czysto komercyjnych.

Ogólny wygląd stacji Firestar II jest dość podobny do jej poprzedniczki. "Dwójka" ma kształt solidnego dysku przebitego wrzecionem, przy czym dysk to w istocie dwa pierścienie mieszczące między sobą prostopadłościenny pokład hangarowy z wylotami z każdej z czterech stron, oba końce wrzeciona przechodzą natomiast w trzy wieże mieszczące systemy wykrywania oraz część uzbrojenia - turbolaserów, poczwórnie sprzężonych przeciwlotniczych działek laserowych oraz wyrzutni rakiet. To jest jednak ta tradycyjna część - bo aby zoptymalizować wykorzystanie broni posiadanej przez stację, pozostałe stanowiska ogniowe umieszczono w ruchomych modułach poruszających się po szynach zabudowanych w obwodzie pierścieni w sposób przypominający ten zastosowany na hapańskich Smokach Bitewnych. Każdy z dwóch pierścieni ma jeden tor, a na nim - cztery moduły działek laserowych i cztery - wyrzutni. W przeciwieństwie jednak do patentu z hapańskich krążowników, gdzie obracała się cała korona ze sztywno zamocowanym uzbrojeniem, tutaj każdy moduł przemieszcza się indywidualnie. Można więc całe uzbrojenie relokować w jedno miejsce, z którego będzie mogło ono najskuteczniej razić pojedynczy cel i skoncentrować na nim swój ogień tak, aby jak najszybciej go zniszczyć; a można rozmieścić moduły bojowe równomiernie po całym obwodzie, jeżeli zachodzi konieczność rozproszenia ognia i prowadzenia go w wielu kierunkach. Rozwiązanie to pozwala znacząco zwiększyć ciężar "salwy burtowej" stacji przy efektywnie mniejszej ilości luf; oczywiście może stać się za to problematyczne w przypadku uszkodzenia w walce któregoś z modułów i zablokowania przez niego trasy dla innych. W związku z tym przewidziano możliwość odstrzelenia wybranego modułu w sytuacji zupełnie awaryjnej, aby udrożnić "tor działowy" dla pozostałych jednostek ogniowych.

Wystające spomiędzy pierścieni rogi pokładu hangarowego mieszczą silniki manewrowe stacji - nie są one w stanie nadać jej szczególnie wielkiej prędkości, wystarczają jednak w zupełności do drobnych korekt orbitalnych lub do wprowadzenia Firestara w powolny dryf celem zajęcia lepszej pozycji wobec bronionych instalacji orbitalnych. Pokłady centralne rdzenia stacji, między hangarami i na wewnętrznych obszarach pierścieni, zajmują kwatery mieszkalne, pomieszczenia administracyjne, systemy wykrywania i komunikacji oraz dowodzenia i łączności. Tuż poniżej nich, osłaniane przez dolny pierścień uzbrojenia, zlokalizowano siłownie z reaktorami dostarczającymi zasilania całej stacji - dzięki ich rozproszeniu możliwa jest sytuacja, w której nawet po wyeliminowaniu części z nich pozostałe będą w stanie umożliwić funkcjonowanie krytycznych systemów podtrzymywania życia oraz obrony.

Stacę wyposażono oczywiście w osłony i solidny pancerz, jest też ona w stanie zakwaterować na swoim pokładzie do 200 osób ponad stan liczebny załogi - może to być personel cywilny i administracyjny, może też jednak być to oddział wojska pełniący rolę przeciwabordażową lub nawet desantową - to w przypadku bazowania na Firestarze kanonierek lub patrolowców celnych. Z hangarów mogą również oczywiście korzystać myśliwce, dodatkowo wzmacniając kontyngent obronny platformy lub konstelacji Firestarów, czy też używając jej jako bazy wypadowej do innego rodzaju misji.

Plany księgowych Rendili w dużej mierze się sprawdziły - Firestar II trafiły do tych odbiorców, którzy z różnych powodów nie chcieli inwestować w większe Firestar I lub nie było ich na nie stać. "Ogniste gwiazdy" broniły fabryk, stoczni orbitalnych, platform przeładunkowych, punktów zaopatrzeniowych i wszelkiego innego typu instalacji kosmicznych, zwalczając piratów, siły wrogich frakcji, gangów i ogólnie odstraszając potencjalnych napastników. W momencie wybuchu wojen klonów Firestarami-II zainteresowało się również i wojsko, z reguły wykorzystując je do zabezpieczenia tych miejsc, gdzie nie było możliwe zapewnienie stałej obecności okrętów floty. Wiele z tych placówek dotrwało do czasów galaktycznej wojny domowej, lub nawet dłużej.