Cała historia najpopularniejszych imperialnych maszyn zaczęła się jeszcze za czasów Starej Republiki, kiedy to w odpowiedzi na rządowe zamówienia firma Republic Sienar Systems przedstawiła projekt lekkiego, szybkiego i zwrotnego myśliwca bliskiego zasięgu, nazwanego - od zastosowanego w nim napędu - T.I.E. (Twin Ion Engine - podwójny silnik jonowy). Wkrótce pojawiło się jednak kilka innych projektów myśliwca mającego wspierać w boju gwałtownie rozbudowywaną Flotę Republiki, tak więc T.I.E. został na pewien czas odłożony ad acta.

Wkrótce jednak przyszły kolejne zmiany. Świeżo proklamowane Imperium zaczęło się rozglądać za nowym myśliwcem kosmicznym - takim, który można by produkować niedrogo i w dużych ilościach, aby wysycić nim hangary powstających tysięcy Gwiezdnych Niszczycieli, baz orbitalnych i naziemnych oraz przestrzeń w pobliżu ważnych obiektów strategicznych. Korporacja RSS, przekształcona w międzyczasie w Sienar Fleet Systems, jako swoją propozycję przedstawiła rozwojową wersję T.I.E., wzbogaconą między innymi o rozwiązania zaczerpnięte ze starego myśliwca Dagger. Był to prototypowy TIE: lekki, wyposażony w szczątkowe osłony i dwie jednostrzałowe wyrzutnie rakiet oraz w hipernapęd. Projekt spotkał się z zainteresowaniem i doczekał się kilkuset zamówień w ramach serii próbnej, przeznaczonej do testów praktycznych. W ich wyniku postanowiono jeszcze bardziej uprościć i odchudzić konstrukcję, co doprowadziło do stworzenia myśliwca, który miał stać się podstawą dla całej serii maszyn imperialnych - znanego po prostu jako myśliwiec TIE.

Nie bez znaczenia były tu zapewnienia SFS, że modernizacja TIE będzie się mogła odbyć znacznie niższym kosztem, niż budowanie nowych, drogich maszyn wyposażonych w hipernapęd i osłony. Budżet Marynarki Imperialnej przeżywał wówczas ciężkie chwile w związku z budową gigantycznych ilości Gwiezdnych Niszczycieli, stąd decyzja taka wydawała się ze wszech miar rozsądna - wdrożenie mowego myśliwca kosztowało wprawdzie setki bilionów kredytów, ale i tak była to zaledwie 1/3 tego, co trzeba by zapłacić za kontrakt na nowy myśliwiec dalekiego zasięgu. O innych powodach wdrożenia linii TIE, takich jak brak zaufania, że piloci wrócą do bazy, jeśli ich myśliwiec wyposażony będzie w hipernapęd, nie trzeba tu chyba wspominać.

Tak więc z linii produkcyjnych SFS w dużych ilościach schodzić zaczęły myśliwce TIE. Maszyna ta prędkością przewyższała praktycznie wszystkie ówczesne myśliwce, wyłączając jedynie dorównujące jej prędkością najnowsze prototypowe dziecko Incoma - X-winga. Dla odciążenia konstrukcji nie zainstalowano w niej ani cięższego uzbrojenia (jedynie lekkie, podwójne działko laserowe, słabsze niż w późniejszym wariancie rozwojowym, po którym najłatwiej jest je rozróżnić), ani osłon, ani nawet katapulty dla pilota. Maszyny te były jednak tanie, a pilotów - przede wszystkim klonów - flota posiadała pod dostatkiem. Stąd już wkrótce charakterystyczny dźwięk przelatującego TIE stał się jednym z najczęściej słyszanych odgłosów na stale zwiększających się obszarach kontrolowanych przez Imperium.

SFS wkrótce stworzył też udoskonaloną, liniową wersję tego myśliwca, która - jako myśliwiec TIE/ln - miała na długie lata stać się najpopularniejszą maszyną imperialną, wyprodukowaną w ilościach większych, niż jakikolwiek statek kosmiczny wcześniej lub później. Ten właśnie wariant, oraz jego modyfikacje, stopniowo zaczęły wypierać tak pierwotnego TIE, jak i pozostałe gdzieniegdzie wcześniejsze prototypy. W czasach bitwy o Yavin poprzedników TIE/ln spotkać można już było jedynie sporadycznie, przede wszystkim w zapomnianych bazach imperialnych położonych na zupełnym uboczu z dala od czegokolwiek, a także w składzie niektórych korporacyjnych czy planetarnych sił bezpieczeństwa.