Bomba protonowa to niekierowana broń wykorzystywana najczęśćiej do ataków na cele naziemne, chociaż jej wariant magnetyczny może być również użyty do ataku na duży, zbudowany z metalicznych materiałów cel w przestrzeni kosmicznej - na przykład ciężki krążownik wroga. W odróżnieniu od innego typu pocisków przenoszonych przez myśliwce i kanonierki, bomby tego typu nie są odpalane z uniwersalnych wyrzutni, a jedynie ze specjalnych ładowni za pośrednictwem luku, szybu bądź wyrzutnika bombowego - dobrze znanego z bombowców TIE.

Kulista bomba zawiera w swoim rdzeniu miniaturowy reaktor generujący protony, otoczony nieprzenikalną osłoną z neuranium ograniczającą obszar przeprowadzania reakcji. Ta z kolei osłonięty jest warstwą mającą za zadanie tłumić implozję, a z zewnątrz otoczona powłoką lantanidową. Całość uruchamiana jest przez jeden lub dwa detonatory mające za zadanie zainicjować implozję ładunku głównego i w ten sposób rozpocząć proces emisji cząstek elementarnych. W momencie zadziałania detonatora następuje wstępna implozja, a następnie emisja cząstek subatomowych o potężnej sile niszczącej, w niewielkim tylko stopniu powstrzymywanej przez osłony energetyczne - choć możliwa do powstrzymania lub osłabienia przez odpowiednio silne tarcze cząsteczkowe. W przypadku trafienia w infrastrukturę naziemną bądź statek kosmiczny może to dodatkowo prowadzić do serii eksplozji wtórnych, w przeciwnym razie mamy do czynienia "tylko" z efektem burzącym - chociaż może on również doprowadzić na przykład do obudzenia śpiącego w asteroidzie olbrzymiego exogortha, zwanego ślimakiem kosmicznym.

Jako wariant bomby protonowej wymienia się też czasami stosowane przez bombowce Imperium pociski z ładunkiem baradium, będące w istocie większymi wersjami detonatorów termicznych. Taktyka ich użycia jest identyczna, natomiast ryzyko związane z transportem nad cel - znacząco większe.