Po zlikwidowaniu publicznego dostępu do Holonetu i przejęciu kontroli nad stacjami nadawczo-odbiorczymi przez Imperium, wielkie galaktyczne agencje prasowe zorientowały się nagle, że nie mają jak przesyłać swoich materiałów pomiędzy różnymi systemami gwiezdnymi. W przypadku posiadania odpowiednich funduszy i infrastruktury, Holonet pozwalał na bezproblemową łączność w czasie rzeczywistym, a tymczasem po jego demontażu przez Imperium, większości podmiotów nie związanych z wojskiem zostały tylko transmisje podprzestrzenne ze statków transmisyjnych i przekaźników satelitarnych, odbywające się prędkościami nie przekraczającymi prędkości światła, które oczywiście nie mają sensu na odległościach większych, niż te w obrębie danego systemu gwiezdnego lub w najlepszym razie sektora. A i tutaj czas wędrowania nawet najgorętszych newsów był tak długi, że stawały się one przeterminowane na długo przed dotarciem do odbiorców. Tak więc aby trzymać rękę na pulsie i w sensownym czasie rozprowadzać informacje do miliardów odbiorców, konieczny okazał się powrót do rozwiązań, które zarzucono po skonstruowaniu przekaźników podprzestrzennych i Holonetu. A rozwiązania te polegają na przekazywaniu wiadomości za pomocą jednostek kurierskich.

W początkach historii kontaktów międzyplanetarnych zajmowały się tym specjalnie oddelegowane do takich zadań statki transportowe, podróżujące przez nadprzestrzeń od systemu do systemu, zbierające i rozgłąszające tam informacje. Wkrótce jednak postanowiono zautomatyzować ten proces, i tak oto pojawiły się droidy kurierskie, które po "wyciągnięciu wtyczki" z Holonetu na nowo powróciły do łask.

Jednostka kurierska tego typu większość czasu spędza podróżując w nadprzestrzeni między systemami gwiezdnymi, po z góry ustalonej trasie. Dotarłszy do celu, rozpoczyna transmitowanie wszelkich zebranych informacji do stacjonarnych odbiorników (najczęściej orbitalnych), które następnie moga przekazać je dalej, do indywidualnych odbiorców, lokalnych agencji prasowych, przedstawicieli sieci newsowych i tak dalej. Większość wiadomości jest oczywiście zaszyfrowana, aby agencje mogły je następnie sprzedawać swoim subskrybentom. Następnie kapsuła odbiera informacje z danego systemu i rusza w dalszą drogę.

Droid kurierski tego typu skłąda się z trzech podstawowych modułów: napędu, sterowania oraz repozytorium danych połączonego z zestawem anten nadawczo-odbiorczych. Cała konstrukcja jest zazwyczaj wyposażana w mechanizm samozniszczenia oraz zabezpieczenia mające zniechęcić do ewentualnych prób włamania się do jej wnętrza. Hipernapęd takiej kapsuły ze zrozumiałych względów należy do najszybszych, jakie można znaleźć: większość tego typu jednostek ma klasę pierwszą, a niektóre nawet lepsze. Mówi się, że nieliczne egzemplarze droidów kurierskich są w stanie osiągać prędkość odpowiadającą klasie "1/3", hipernapędy takie są jednak na tyle niestabilne i zużywają się tak szybko, że po najdalej 5 skokach cały system staje się zupełnie bezużyteczny, a ponadto zaopatrzenie go paliwo na pojedynczy skok to koszta idące w grube dziesiątki tysięcy kredytów.

Tak czy inaczej, droidy kurierskie to obecnie podstawowy środek stosowany dla podtrzymywania nie-militarnej łączności w Galaktyce. Mało kto poza "ludźmi mediów" zwraca na nie uwagę, w istocie są jednak jednym z najważniejszych elementów pozwalających na podtrzymywanie pangalaktycznej kultury - od Światów Środka aż po Zewnętrzne Rubieże.