Transportowiec eskortowy typu Beta (nie mylić z promem szturmowym typu Beta) to średniej wielkości wielozadaniowa jednostką stworzona na potrzeby Imperium przez Telgorn Corporation - producenta transportowca szturmowców Delta Dx-9 oraz poprzednika Bety, szturmowego ATR-6. Eskortowiec typu Beta przeznaczony jest zarówno do osłony konwojów przed atakami myśliwców i lekkich transportowców, jak i do zapewniania bezpieczeństwa jednostkom technicznym zakładającym punkty kontrolne czy innego rodzaju instalacje naziemne i orbitalne w niespokojnych rejonach Galaktyki.

Silną stroną transportowca typu Beta są bardzo mocne osłony energetyczne, jak również solidny pancerz. Jego prędkość jest również spora i daje mu przyzwoite możliwości manewru w przypadku pełnienia działań eskortowych. Kiedy dodać do tego liczne uzbrojenie strzeleckie, można łatwo zrozumieć, dlaczego transportowce eskortowe nie były nigdy szczególnie lubiane przez piratów czy członków Sojuszu Rebeliantów.

ETR-3 wykorzystuje podstawową konstrukcję kadłuba transportowca szturmowego typu Gamma, rozbudowaną przez dodanie charakterystycznego modułu grzbietowego. Dzięki temu może nie dość, że zabrać na pokład pluton żołnierzy przydatnych przy abordażu lub do zabezpieczenia perymetru obiektu naziemnego, to na dodatek jest w stanie zmieścić tam pełen szwadron zwiadowczych skuterów repulsorowych. Transportowiec eskortowy może też pełnić rolę klasycznego promu kosmicznego i przewozić zarówno ludzi, jak i towary.

Specjalną wersję tego transportowca przygotowano na potrzeby imperialnego projektu modyfikacji maszyn TIE prowadzonego przez dyrektora Lenzera. ETR-3 pełniły w nim rolę ruchomych centrów sterowania zautomatyzowanymi myśliwcami z rodziny TIE Experimental, pozwalając im na działanie z dala od baz czy większych jednostek macierzystych. Pojedynczy transportowiec mógł mieć na pokładzie stanowiska sterowania dla całej eskadry maszyn TIE i zapewniał pilotom znacznie większe bezpieczeństwo niż w sytuacji, gdyby siedzieli oni za sterami swoich nieopancerzonych maszyn. Oczywiście wadą takiego rozwiązania było to, że kiedy już wróg dowiedział się, skąd myśliwce są sterowane, to oczywistym rozwiązaniem było dla niego skoncentrowanie ognia na jednostce kontrolującej. Z tego względu transportowce starały się trzymać jak najdalej od pola bitwy... Co nie zawsze jednak im się udawało.

Szefostwo programu TIE Experimental wprowadziło ponadto dodatkowy, niejawny poziom zabezpieczeń: systemy podtrzymywania życia w transportowcach zmodyfikowano tak, żeby wszystkie przestawały działać w chwili, w której jednostka została unieszkodliwiona przy pomocy broni jonowej. Miało to teoretycznie uniemożliwić pozyskanie wiedzy na temat projektu przez wroga, jednak w rzeczywistości skuteczność tego pomysłu pozostawiała wiele do życzenia - wprawdzie personel rzeczywiście ginął, ale statek wraz z całym wyposażeniem i tak wpadał w ręce nieprzyjaciela.