Jeżeli ktoś mówi o orbitalnych stacjach obronnych, to niemal automatycznie na myśl przychodzą potężne platformy bojowe produkowane przez Golan Arms. Budowane w trzech odmianach, szybko stały się one standardem, jeśli chodzi o zapewnianie bezpieczeństwa planecie oraz jej instalacjom orbitalnym.

Na pełne tarcze orbitalne stać tylko najbogatsze planety. Tym mniej zamożnym pozostaje przede wszystkim 'obrona aktywna', czyli próba przechwycenia atakujących jednostek w powietrzu, tudzież uniemożliwienie przeprowadzenia bombardowania orbitalnego. Co więcej, osłony są wprawdzie w stanie zapewnić nietykalność (czasami względną) planecie i umieszczonym na jej powierzchni budowlom, ośrodkom przemysłowym, miastom itp, nie obronią jednak stoczni orbitalnych, stacji przeładunkowych czy innych ważnych obiektów, których z oczywistych względów nie można umieścić w obrębie tarcz, a jedynie w przestrzeni kosmicznej. Pojawia się konieczność stworzenia zewnętrznej linii obrony, sieci fortów, które mogłyby chronić instalacje orbitalne przed atakiem nieprzyjaciela, a w przypadku planety posiadającej tarcze - dać obrońcom czas na ich uaktywnienie.

Najpopularniejszą, a za razem najtańszą z rodziny Golan jest zbliżona rozmiarami do ciężkiego krążownika lub Gwiezdnego Niszczyciela stacja SpaceGun I. Powstała ona jeszcze w czasach wojen klonów i głównym celem jej wprowadzenia było odciążenie jednostek floty od konieczności obrony baz, planet czy stacji kosmicznych i umożliwienie im tego, do czego zostały przeznaczone - czyli prowadzenia wojny manewrowej. W miarę upływu czasu większość kluczowych obiektów o znaczeniu militarnym dorobiła się stacji lepszych, niż Golan I (często po prostu Golan II lub Golan III), a te zdemontowano i przeniesiono do obrony cywilnych stoczni kosmicznych, portów przeładunkowych, pomniejszych baz wojskowych i innych pobocznych instalacji wartych stałej ochrony. Część obiektów przejęła natomiast Imperialna Służba Celna, wykorzystując je jako bazy regionalne i centra koordynacji działań większych sił rozproszonych na dużych obszarach.

Platforma tego typu jest w stanie bez większych problemów odpierać ataki piratów i innych bandytów, często nawet sama jej obecność może sprawić, że ewentualni napastnicy będą woleli poszukać innego, łatwiejszego celu. Golany I wykorzystywane są też przez te kolonie, które nie mogą sobie pozwolić na postawienie tarcz planetarnych, a potrzebują obrony przed rajdami piratów i/lub lokalnych watażków. W pojedynkę stacje Golan I stanowią skuteczną ochronę przed korwetami czy lekkimi fregatami, a w połączeniu z artylerią powierzchnia-przestrzeń i odpowiednią flotą obronną stacje tego typu mogą stworzyć skuteczny system obronny nie do pokonania nawet przez przeważającego liczebnie przeciwnika.