Ze względu na konieczność pozostawania w ciągłym ruchu i zachowania w każdej chwili gotowości do ucieczki, Sojusz Rebeliantów rzadko budował większe i pozbawione możliwości manewru stacje kosmiczne. Czasami jednak instalacja taka stawała się konieczna, lub też była duża szansa na to, że wróg nigdy nie będzie w stanie jej odnaleźć. Wtedy z reguły kupowano lub budowano rozmaite warianty platform linii XQ stworzonej przez Bengel Shipbuilders, jednak czasem potrzeba było czegoś większego, cięższego i nieco bardziej przystosowanego do roli kosmicznej fortecy... Na takie okazje Sojusz dysponował ustandaryzowanym projektem zwanym po prostu "stacją kosmiczną Sojuszu Rebeliantów".

Stacja ta w swoim podstawowym wariancie przypomina klasyczną mieszkalną kolonię kosmiczną o wrzecionowatym kształcie, jest jednak uzbrojona w dwie baterie turbolaserów i dwie - dział jonowych, co czyni ją w zasadzie odpowiednikiem imperialnej stacji typu Cardan. Projektanci przewidzieli następnie cztery kolejne wersje rozwojowe tej stacji: w miarę rosnących potrzeb można dodawać do niej zewnętrzne moduły dostarczające zarówno przestrzeni życiowej i ładunkowej, jak i będące miejscami instalowania dodatkowego uzbrojenia. W swoim najbardziej zaawansowanym wariancie stacja dysponuje ośmioma bateriami turbolaserów, działkami przeciw myśliwcom, bronią jonową i wyrzutniami torped protonowych, może również przyjąć w swoich hangarach cztery eskadry myśliwców - z reguły X-wingów oraz Y-wingów.

Jak już wspomnieliśmy, Sojusz bardzo rzadko decydował się na budowę stacji kosmicznych, jednak czasem podejmował taką inicjatywę - z reguły budując je w układach planetarnych położonych zupełnie na uboczu, albo wręcz w pustce przestrzeni kosmicznej, z dala od jakiegokolwiek punktu charakterystycznego, licząc, że na platformę taką wpaść będzie można tylko zupełnie przypadkiem - a więc statystycznie nigdy. Oczywiście w praktyce najczęstszym sposobem zdekonspirowania takich obiektów był czynnik ludzki i działania imperialnego wywiadu oraz służb bezpieczeństwa, dlatego położenie nie będących w stanie umknąć przed flotą wroga stacji kosmicznych otaczano zawsze jak najściślejszą tajemnicą.