Kontynuując chlubną tradycję X-winga, Incom około stu lat po bitwie o Yavin przygotował dla Sojuszu Galaktycznego ciężki myśliwiec wielozadaniowy będący jego ideowym następcą. CF9 Crossfire, bo o tej maszynie mowa, nie tylko przeznaczeniem i parametrami, ale również wyglądem i zastosowanymi rozwiązaniami technicznymi nawiązuje do statków, z których intensywnie korzystał Sojusz Rebeliantów oraz Nowa Republika.

Bez wątpienia najbardziej charakterystyczną cechą tego myśliwca jest jego wygląd, a konkretnie - skrzydła, które w pozycji bojowej układają się w kształt krzyża. W istocie jest to rozwiązane w ten sposób, że tylna część płata obraca się do pozycji pionowej, podczas gdy przednia pozostaje w takim samym położeniu, jak podczas startu czy zwykłego lotu. Skrzydło jest na tyle cienkie, aby nie ograniczało pilotowi widoczności, zresztą elektroniczne wyświetlacze w kabinie i tak pozwoliłyby mu na lot nawet na ślepo - choć z pewnym uszczerbkiem dla komfortu wzroku. Rozsunięcie działek pozwala natomiast pokryć ogniem dużo większy obszar i zwiększyć zasięg skutecznego ognia przez ustawienie punktu ich zbieżności odpowiednio daleko.

Ze względu na konieczność spełnienia rządowych wymagań oraz dostosowania konstrukcji do posiadanej technologii, maszyna nie kontynuuje linii stylistycznej Headhuntera i X-winga, nawiązuje natomiast do najlepszych tradycji jeśli chodzi o ich reputację jako statku będącego w stanie znieść wyjątkowo dużą ilość uszkodzeń i dalej latać. Częściowo jest to zasługa nowych technologii zastosowanych w konstrukcji pancerza, a częściowo po prostu solidnego projektu i wykonania. Dodatkowo w przypadku odniesienia przez mysliwiec powaznych uszkodzeń kokpit może pełnić rokę kapsuły ratunkowej, nie zmuszając pilota do ryzykownego katapultowania się w przestrzeń kosmiczną bez osłony.

Myśliwiec ma też trzy porządne silniki jonowe podłączone do wysokowydajnego rdzenia Coldstar zapewniające mu sporą prędkość oraz imponującą (choc nie tak, jak u Predatora) zwrotność i przyspieszenie. Wyposażono go również we wbudowany hipernapęd klasy pierwszej oraz przyzwoite osłony, zrezygnowano natomiast z droida astromechanicznego, zamiast tego instalując pełnowartościowy komputer astronawigacyjny zdolny do obliczania wszelkich potrzebnych tras nadprzestrzennych. Myśliwiec został również zaprojektowany tak, aby jego kokpit dało się łatwo dostosować do obsługiwania przez przedstawiciela dowolnego z licznych gatunków rozumnych wchodzących w skład Sojuszu.

Poza głównym uzbrojeniem w postaci czterech działek laserowych IX9 na końcach płatów oraz pojedynczej wyrzutni torped protonowych przygotowanej do zwalczania większych celów, Crossfire został również wyposażony w niespodziankę - podwójne działko laserowe obsługiwane przez strzelca ogonowego. Wysoka zwrotność tego myśliwca sprawia jednak, że z broni tej dość ciężko jest w coś trafić, w związku z czym w praktyce miejsce strzelca (wyjątkowo ciasne, jak narzekają załogi) pozostaje z reguły nieobsadzone lub przeznaczone jest dla pasażera. Przeciwnik usiłujący wejść CF9 na ogon nigdy jednak nie może być pewien, jak to wygląda akurat w tym przypadku...

CF9 Crossfire zbudowano z przeznaczeniem na podstawową maszynę myśliwską dla krążowników MC140 Scythe, ale wykorzystywano je powszechnie również na innego typu jednostkach oraz w formacjach autnomicznych. W momencie wybuchu wojny sithiańsko-imperialnej CF9 stanowiły trzon sił myśliwskich Sojuszu Galaktycznego i regularnie ścierały się w boju z imperialnymi Predatorami. Na maszynach tych latała między innymi słynna Eskadra Łotrów, biorąc udział chociażby w bitwie o Mon Calamari i w zdobyciu pierwszego imperialnego Gwiezdnego Niszczyciela typu Imperious.

Przez pewien czas planowano wprowadzenie do produkcji jednoosobowej wersji tego myśliwca, CF9B, jednak ostatecznie nie doszło to do skutku.