Sieci Connera to specyficzny rodzaj broni używany zazwyczaj przez siły porządkowe, ale stosowany też przez złodziei statków kosmicznych i każdego, kto potrzebuje pilnie opuścić jakieś miejsce nie chcąc siedzącej na karku pogoni. Sieć zazwyczaj spoczywa sobie spokojnie w zasobniku, który można odpalić z wyrzutni rakiet, śluzy lub ładowni. Zanim zasobnik zdąży uderzyć w cel, oddzielają się od niego indywidualne moduły prowadzące, rozwijając sieć i pozwalając jej pokryć duży obszar.

Kiedy cel dostanie się już w jej objęcia, umieszczone w zasobniku generatory zaczynają emitować prąd elektryczny, który płynąc przez sieć działa na pochwycone statki w sposób przypominający nieprzerwany ostrzał z działa jonowego, w efekcie kompletnie je unieszkodliwiając. Jako, że mocy starcza takiemu generatorowi na parę godzin, zazwyczaj jedynym ratunkiem dla 'przyciśniętych do lądowiska' w ten sposób ofiar jest czekanie na pomoc z zewnątrz.

Istnieje wiele modeli sieci Connera. Pierwsze, oryginalne modele dało się stosować tylko przeciwko celom spoczywającym na lądowiskach, później opracowano też wersje do wykorzystania w przestrzeni kosmicznej lub atmosferze - przeciw obiektom ruchomym. Niektóre modele emitują jeden potężny impuls mający za zadanie unieszkodliwić systemy pokładowe celu, inne utrzymują stałe napięcie, uniemożliwiając również prowadzenie napraw. Różne są też kształty i powierzchnia sieci - standardowo jest to koło o promieniu 25 metrów. W czasach Nowej Republiki dość dużą popularność zyskała nowoczesna sieć Type IV produkcji SoroSuub, charakteryzująca się 50-metrową średnicą i utrzymująca przepływ prądu przez około godzinę, chyba, że otrzyma odpowiedni sygnał radiowy z jednostki macierzystej. Można jej użyć zarówno w przestrzeni, jak i w atmosferze, a pojedynczy zasobnik kosztuje ok. 5000 kredytów.

Użycie sieci Connera było jednym z głównych czynników, które pozwoliły Lando Calrissianowi wygrać słynną bitwę pod Tanaab (i przy okazji niewielkie zakłady piwowarskie - ale to już zupełnie inna historia...)