Ta opracowana przez Hapan mina kosmiczna wykorzystuje technologię znaną z imperialnych krążowników przechwytujących. Jej trzon stanowi generator grawitacyjny wytwarzający wokół siebie nadprzestrzenny cień masy, który uniemożliwia podróżowanie w hiperprzestrzeni w pobliżu miejsca osadzenia miny.

Zasięg pola emitowanego przez minę w realnej przestrzeni wynosi 30 jednostek, a jej czas działania to w zależności od typu od jednej do dziesięciu minut. Sprawia to, że broń tego typu najczęściej wykorzystywana jest w samym ogniu walki, aby uniemożliwić atakowanemu wrogowi ucieczkę w nadprzestrzeń w ciągu tych kilku krytycznych minut, kiedy jest szansa na rozstrzygnięcie wyników bitwy. Typowy hapański Smok Bitewny uzbrojony jest w 16 takich min.

Niektóre z późniejszych modeli hapańskich min pulsacyjnych przystosowano dodatkowo do wykorzystania ich w roli broni blokadowej - zwiększając ich rozmiary i dodając zapasy substancji paliwowej i źródła energii pozwalające na dłuższą pracę generatora grawitacyjnego. Dodatkowo niektóre miny wyposażano w ładunki wybuchowe, aby wykorzystać je również w charakterze broni kontaktowej.

Ponad sto lat po bitwie pod Endorem, siły Imperium powróciły do wykorzystywania tych min, sporządzając przy tym nową ich odmianę - magnetyczną minę grawitacyjną, zdolną przyczepić się do kadłuba statku kosmicznego będącego jej celem, i dzięki temu likwidując problem ucieczki danej jednostki poza strefę objętą cieniem masy. W celu pozbycia się takiej miny trzeba było albo wyjść w przestrzeń kosmiczną i usunąć ją ręcznie, albo liczyć na pomoc z zewnątrz - chociaż rzadko się zdarza, żeby w pobliżu znajdował się akurat przyjazny holownik orbitalny czy inna jednostka z wyposażeniem technicznym pozwalającym na bezpieczne oderwanie niechcianego gościa. Stąd przeciw minie tego typu konieczne mogło się okazać podjęcie środków drastycznych i zbliżonych do samobójczych - czy to próby jej odstrzelenia (przy pomocy własnej lub cudzej broni energetycznej - przydatne mogłyby się tu okazać działka jonowe, ze względu na nieco mniejsze zagrożenie permanentnym uszkodzeniem własnego statku), czy też fizycznego "utrącenia" bądź "zdrapania", na przykład o inny statek kosmiczny, byle tylko uszkodzić ją na tyle, żeby przestała generować cień grawitacyjny.

Miny grawitacyjne wykorzystywane były przede wszystkim do prowadzenia działań blokadowych, przygotowywania zasadzek na szlakach nadprzestrzennych czy odcinania odwrotu zaatakowanym siłom przeciwnika. Mniejszy rozmiar tej broni sprawiał, że były dużo trudniejsze do wykrycia, niż jakikolwiek krążownik przechwytujący, a koszta pokrycia dużej powierzchni cieniem grawitacyjnym przy ich pomocy były nieporównanie mniejsze, niż przy użyciu dedykowanych okrętów (w erze wojny sithańsko-imperialnej zwykła mina kosztowała już tylko ok. 1000 kredytów, a magnetyczna - 4 tysiące; plus 5 tys. za wyrzutnię). W broń tę wyposażył swoje Gwiezdne Niszczyciele typu Imperious Darth Krayt - miało to pomóc im w zwalczaniu działających w ramach taktyki partyzanckiej przeciwników z Sojuszu oraz zwolenników obalonego imperatora.