Podczas bitwy o Yavin, a także w trakcie potyczek konwojowych, Imperium w bardzo bolesny sposób przekonało się o braku większych jednostek przeznaczonych do walki z myśliwcami przeciwnika. Fregaty typu Nebulon były zazwyczaj skuteczne w obronie konwojów, w walce z piratami i typowymi grupkami szturmowo-przechwytującymi, w przypadku zmasowanego ataku licznych myśliwców i bombowców rebelianckich stawały się jednak bezradne. W takich sytuacjach okazywało się, że fregata jest z ledwością w stanie obronić się sama, nie wspominając już nawet o wspieraniu statków, które miała za zadanie chronić. Imperialne dowództwo obawiało się również, że ofiarą podobnych zmasowanych ataków przy użyciu lekkich jednostek mogą paść i większe okręty, także te wchodzące w skład linii bojowych - zapewne w przewidywaniach tych niebagatelną rolę odegrała utrata niszczyciela Intrepid na krótko przed bitwą o Yavin. W związku z tym, po długich namowach admirała Ilona Dreza, postanowiono zamówić w zakładach KDY nowy projekt okrętu - jednostkę o przeznaczeniu ściśle "przeciwlotniczym", z zaleceniem, żeby pierwsze jednostki mogły wejść do służby tak szybko, jak to jest możliwe, a najlepiej jeszcze szybciej.

KDY nie zwlekając podjęło pracę nad fregatą eskortową spełniającą podane parametry. Aby skrócić czas produkcji nowego okrętu, zdecydowano się wykorzystać w nim rozwiązania pochodzące z innych statków i okrętów produkowanych na Kuat i Fondorze. Całość konstrukcji oparto w dużym stopniu na cywilnym transportowcu bacty typu B-12 - mostek przeniesiono z niego niemal żywcem, a część silnikowa z zewnątrz wygląda inaczej głównie dlatego, że zdecydowano się obudować ją pancerzem. Uzbrojenie strzeleckie to także standard - podwójne lasery tego typu można spotkać niemal wszędzie, jeśli tylko dobrze się przyglądać. Dzięki takim rozwiązaniom budowę nowego okrętu faktycznie udało się skończyć wcześniej, niż później.

Rezultatem tych prac jest Lansjer - najefektywniejszy w galaktyce okręt do zwalczania myśliwców, sprawujący się lepiej, niż wcześniejsze korwety Raider czy koreliańskie kanonierki DP20. Fregata Lancer - kosztująca niemal tyle, co normalny krążownik - przeznaczona jest do ochrony zgrupowań bojowych, pojedynczych jednostek lub konwojów przed atakami maszyn myśliwskich, szturmowych, bombowców i lekkich transportowców szturmowych przeciwnika. Jej głównym i jedynym uzbrojeniem jest dwadzieścia poczwórnych działek laserowych zainstalowanych w niezależnych wieżyczkach i kontrolowanych przy użyciu centralnego systemu komputerowego (w pierwszych egzemplarzach tego okrętu występowały problemy z oprogramowaniem systemu kontroli ognia, które potrafiły doprowadzić do nagłej dezaktywacji więcej niż połowy jego uzbrojenia, czyniąc jednostkę praktycznie bezużyteczną w środku akcji bojowej - ale w końcu uporano się z nimi). Tak duża ich ilość oraz efektywne rozmieszczenie pozwalają na stworzenie całkiem potężnej zapory ogniowej na trasie atakujących z dowolnego kierunku myśliwców - niezależnie od tego, czy celem jest sam Lancer, czy jakiś jego podopieczny.

Słabym punktem Lancera jest natomiast brak cięższego uzbrojenia, który czyni go łatwym łupem dla każdego krążownika czy bardziej bojowej fregaty. Stąd też Lancery zazwyczaj "żyją w symbiozie" z okrętami, do których zostały przydzielone - dostarczając ochrony przeciw myśliwcom, a w zamian za to otrzymując ochronę przed napastnikami większego kalibru. Problem jest jednak taki, że jeżeli Lancer będzie dla bezpieczeństwa trzymał się zbyt blisko chronionych jednostek, to nie będzie w stanie odpowiednio wcześniej przechwycić atakujących je myśliwców. I na odwrót - wysunięty do przodu celem przechwytywania myśliwców, naraża się na ataki cięższych okrętów wroga. Ponadto z tych samych przyczyn Lancer nie mógł być przydzielany w pojedynkę do ochrony konwojów - błyskawicznie stałby się bowiem ofiarą pierwszego z brzegu krążownika rebelianckiego. Problemów tych nie udało się do końca satysfakcjonująco rozwiązać, a to, w połączeniu z wysoką ceną jednostkową okrętu, sprawiło, że nowe fregaty przeciwlotnicze KDY nie zostały nigdy zamówione w większych ilościach, a klasyczna doktryna przeznaczyła im miejsca przede wszystkim w siłach obronnych planet i w siłach ariergardy zgrupowań floty.

Wielki admirał Thrawn w trakcie swojej kampanii przeciw Nowej Republice miał do dyspozycji pewną ilość tych okrętów i znalazł dla nich zastosowanie zgoła mało konserwatywne: zamiast do obrony, wykorzystywał Lancery do ataku. Okazało się bowiem, że fregata ta jest bardzo skuteczna przeciw instalacjom bronionym przede wszystkim przez siły myśliwskie - a przecież to na wykorzystaniu myśliwców właśnie opierała się w dużej mierze doktryna wojenna Nowej Republiki. Dzięki chronicznemu brakowi cięższych okrętów w arsenale następców Sojuszu Rebeliantów, siły Imperium odniosły przy użyciu Lancerów całą serię spektakularnych zwycięstw.

Dla równowagi wspomnieć trzeba też o Fowlerze - fregacie z późnej serii, która została przechwycona przez Rebeliantów jeszcze przed bitwą pod Endorem. Okręt ten okazał się bardzo skutecznym niszczycielem myśliwców TIE - z oczywistych względów szło mu to dużo szybciej, niż wcześniej eliminowanie ciężko opancerzonych jednostek Sojuszu. Wkrótce więc nieco zmodyfikowany Fowler zaczął być wysyłany na misje szturmowe jako... eskorta dla eskadry Y-wingów. Takie odwrócenie tradycyjnych ról okazało się bardzo skuteczne i jednostka ta pozostała w służbie Nowej Republiki jeszcze przez wiele lat po zwycięstwie pod Endorem, gromadząc na swoim koncie potężną ilość zestrzeleń.