Kiedy ktoś posiada dużo pieniędzy, ambicji i znajomości w odpowiednich kręgach, czasem może stworzyć coś niebywałego. Niejaki Erron Kell, najemnik z rebelianckimi koneksjami, wydawał się mieć tego wszystkiego w bród, wskutek czego stworzył Deathravena - składak o potężnej sile ognia, będący raczej kanonierką niż myśliwcem.

Główna konstrukcja Deathravena to zasadniczo dwa połączone wspólnym kokpitem B-wingi E2, których kilka wraków Kell pozyskał od swoich znajomych w służbach Nowej Republiki. Znajomości w KDY pozwoliły mu stworzyć z tych szczątków spójny i sprawny statek kosmiczny, uzbrojony i opancerzony silniej, niż jego składniki bazowe. Poza pokryciem dodatkowym pancerzem, Deathraven zainstalowane ma potężne generatory osłon, a także cały garnitur uzbrojenia pochodzący od kilku dawców: cztery sprzężone wyrzutnie torped protonowych, cztery działka laserowe, a także osiem (!) działek jonowych.

Podobnie jak w maszynie bazowej, dwuosobowa kabina pilotów może się obracać wokół własnej osi - czy raczej, cały kadłub myśliwca obraca się wokół kabiny, pozwalając na wykonywanie nietypowych uników przy równoczesnym zachowaniu kierunku lotu. Kokpit został dodatkowo powiększony w stosunku do i tak rozbudowanego wariantu wykorzystywanego w B-wingu/E2 i poza pilotem i pasażerem może pomieścić ćwierć tony ładunku. Wprawdzie jednostka ta dysponuje hipernapędem klasy 1 oraz zapasami wystarczającymi na 2 miesiące lotu, ze względu na ciasnotę wnętrza w praktyce nie nadaje się jednak do dłuższych podróży. Właściciel statku zwykł więc na dłuższych trasach nadawać go na bagaż, samemu spędzając ten czas w wygodniejszych warunkach na pokładzie statku pasażerskiego lub towarowego.

Unikalność tej jednostki sprawiła, że nikt nie zastanawiał się specjalnie nad jej słabymi punktami, szczególnie, że spotyka się ją tylko z jej właścicielem, bardzo dobrym pilotem myśliwskim, za sterami, jednak analiza techniczna wskazuje, że przy bardzo niskiej zwrotności mogłaby mieć ona problemy w walce z małymi i zwrotnymi myśliwcami wroga.